Πώς να διακρίνετε το φύλο της ταραντούλας σας
Η κατάλληλη τεχνική για sexing ζωντανών αραχνών της οικογένειας Theraposidae
Γράφει ο
Mark R HartΠαρουσίαση άρθρων από
Rick WestΜετάφραση κειμένων από
KostantinosΊσως το πιό αμφιλεγόμενο θέμα στην κατοχή και αιχμαλωσία των ταραντουλών είναι το θέμα του "πώς να sexάρω μια ταραντούλα". Στα πάνω από 30 χρόνια της κατοχής μου ζωντανών ταραντουλών σε vivariums, πρέπει να ομολογήσω ότι έχω πέσει έξω πολλές φορές τόσο από τις ίδιες τις αράχνες και δικές μου αναγνωρίσεις, όσο και από άτομα που αυτοαποκαλούνται στις κοινότητες και στις συζητήσεις "experts", οι οποίοι κατά καιρούς ισχυρίζονταν ότι έχουν ανακαλύψει έγκυρες και αλάθητες μεθόδους αναγνώρισης φύλου σε μεμονωμένες ταραντούλες.
Ε λοιπόν, αν και όλες αυτές οι τεχνικές ήταν πράγματι αλάθητες και έγκυρες, εγώ έπαιρνα κατά καιρούς λάθος αραχνίδες και αυτό αποδεικνύει ότι οι τεχνικές αποκάλυψης του φύλου των αυτοαποκαλούμενων ειδικών ήταν τυχαίες προγνώσεις - κορώνα γράμματα. Κεφάλι θυληκού λοιπόν και ουρά αρσενικού.. Έχω ακούσει ήδη αρκετά πράγματα για το πώς να διακρίνω εκ του ασφαλούς το φύλο μιας ταραντούλας, από την "αίσθηση" που έχει η υπογάστριος διόγκωση "abdominal bulge" (μπορείτε να το δοκιμάσετε με μια King Baboon ή μια Usambara Red;) εώς το να συγκρίνω μεγέθη στα χειλίκερα (chelicera), πόδια, κοιλιακή περιφέρεια, εώς και ότι μπορείτε να φανταστείτε. Επίσης έχει ειπωθεί, ότι " το μεγαλύτερο είναι θυληκό" ή και το αντίθετο και άλλα παρόμοια πρότυπα διμορφισμού όπως ότι κατά κανόνα η θυληκή αράχνη θα κάνει αποβολλή εξωσκελετού (molt) με τα κνημιαία άγκιστρα (tibial hooks) και τα pedidalps ενώ μια αρσενική που μεγαλώσατε από νεογέννητη (spiderling) θα συνεχίσει να κάνει molt κάθε χρόνο με κανένα σημάδι αρσενικότητας μέχρι την ενηλικίωση. Όλο αυτό το γεγονός με τις προφητείες περί προγνωστικών διμορφισμού στις Theraposidaes, συμβαίνει από άτομα που ορκίζονται ότι "η αράχνη είναι αρσενική" για διάφορους λόγους που οι ίδιοι ξέρουν. Αλοίμονο όμως αν δεν υπήρχε και η πραγματική επιστήμη (Pseydoscientific) σε αυτό το πολύπλοκο κομμάτι των Theraposidaes με κλινικές μεθόδους αναγνώρισης.
Ευτυχώς, γι αυτούς που κάνουν αναπαραγωγές αραχνίδων φυσιολογικά, η τεχνική του sexαρίσματος μιάς αράχνης από το μικροσκόπιο βάσει έκδυσης (shed skins) είναι πραγματική επιστήμη. Οι σπουδαζόμενοι μας στο British Tarantula Society, ειδικά ο John και η Kathleen Hancock, προώθησαν αυτή την λαμπρή τεχνική τους μέσω του βιβλίου τους με τίτλο: Tarantulas: Keeping and Breeding Arachnids in Captivity" του οίκου R & A Publishing Ltd., Somerset, England. Έτσι ο οποιοσδήποτε που έχει στην κατοχή του ένα απλό μικροσκόπιο, μπορεί όταν υπάρχει διαθέσιμος εξωσκελετός να διαπιστώσει με ευκολία το φύλο της ταραντούλας του. Αυτή η τεχνική είναι σημαντικότατη, και αυτός που ασχολείται με την αναπαραγωγή ταραντούλας, είναι καλό να την γνωρίζει ώστε να έχει τα διαθέσιμα αναπαραγωγικά ζευγάρια για την κάθε περίοδο που σχεδιάζει ζευγαρώματα. Δυστυχώς, αυτή η τεχνική όμως έχει και τους περιορισμούς της καθώς χρειάζεται διαθέσιμος εξωσκελετός, κάτι το οποίο δεν υπάρχει πάντα δια χειρός. Επίσης τίθεται θέμα σε αυτούς που σε οικιακές συλλογές έχουν μεγάλους αριθμούς αραχνών, να γίνει μπέρδεμα με τους εξωσκελετούς.
Έτσι, το ερώτημα παρέμενε άλυτο για την ακριβή αναγνώριση του φύλου μιάς ταραντούλας βασισμένη σε τεκμηριωμένες μεθόδους (εκτός ανάλυσης DNA) που να επέτρεπε κάποιον να αναγνωρίσει άμεσα και με ακρίβεια το φύλο με επιστημονικό τρόπο. Με συρροή και ανάγνωση ξενόφερτων κειμένων από Γερμανία, Γαλλία και Πορτογαλία, βρέθηκα στο συμπέρασμα ότι μπορεί να έχεθι γίνει κάποιο λάθος ή παράλειψη στις τεχνικές αναγνώρισης φύλου. Επιπλέον έρευνα, δυστυχώς είχε σαν αποτέλεσμα να διαπιστώσω ότι πολλοί ξένοι μελετητές δεν κατάφεραν να βρούν κάποιο χαρακτηριστικό το οποίο να δίνει με ακρίβεια το φύλο στις Theraposidaes. Όλα ήταν απλά εκπαιδευτικές υποθέσεις, και βασισμένες σε οπτικές εκθέσεις και αν και χρόνια εμπειρίας βασίζονταν στα ίδια είδη κυρίως, το πολύ δύο. Σίγουρα αν κάποιος έχει 200 αράχνες από το ίδιο είδος ή σε ίδιο μέγεθος και ηλικία περίπου, είναι δυνατόν να επιλέξει αρσενικά και θυληκά με περισσότερα ποσοστά επιτυχίας από το 50%. Αλλά τί γίνεται με μια μοναδική αράχνη σε ένα pet-shop της γειτονιάς; Ή με ένα σπάνιο είδος αράχνης που υπάρχει θέμα στο να βρείτε κατάλληλο φύλο για ζευγάρωμα και ο καταστηματάρχης ορκίζεται ότι είναι ακριβώς το φύλο που αναζητάτε; Ευτυχώς για όλους οι έρευνες κάποια στιγμή απέδωσαν καρπούς.
Κατά το καλοκαίρι του 1995, στάθηκα τυχερός αρκετά και έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο "Invertebrates in Captivity" Conference of the Sonoran Arthropod Studies Institute, held annually in Tucson, Arizona. O καθηγητής του SASI, Steve Prchal, είχε ξεκινήσει παράλληλα ένα event για Tarantula Lovers υπό την παρουσία των tarantula experts όπως του Andrew Smith από το British Tarantula Society, της Barbara Reger, του Dr. Bob Breene και του Miep O'Brien από το American Tarantula Society, του Tom Mason από τον ζωολογικό κήπο MetroToronto Zoo, του David Hodge από τον ζωολογικό κήπο του Louisville Zoo, του Dr. G.B. Edwards από της ένωσης Florida Department of Agriculture, και του Dr. Robert Wolff από το Trinity College, καθώς και άλλων πολύ σημαντικών επιστημόνων. Εδώ σε αυτή την συνέλευση, ήταν και το κλειδί για την σωστή αναγνώριση του φύλου της Theraposidae.
Η εισαγωγή έγινε από τον Rick West. Ο Rick είχε κληθεί από την βάση του στον ΒΔ Καναδά, για να προσφέρει ένα μίνι 2ήμερο σεμινάριο σε μελετητές για τις αραχνίδες της οικογένειας των Theraposidae. Παρόλο που η συνέλευση SASI κάλυπτε όλα τα αρθρόποδα, οι περισσότεροι από τους 100 συνολικούς συμμετέχοντες έδειξαν στο τέλος μεγάλο ενδιαφέρον για τις Theraposidaes. Το σεμινάριο του Rick, κάλυπτε 2 σημαντικά θέματα. Το ένα ήταν η αναγνώριση των οικογενειών της Theraposidae και το δεύτερο ήταν να αναπτύξει την πλήρη μέθοδο του sexαρίσματος ζωντανών ταραντούλων με την απλούστερη μέθοδο.
Πρωταρχικό ρόλο στην παρουσίαση του, ο Rick εμφάνισε ένα χαρτί όπου είχε τον τίτλο: "The Spinnerets and Epiandrous Glands of Spiders" από B. J. Marples, J. Linneaus Society (Zool.), vol. 46, 1967. Αυτό το έντυπο αφορούσε τα spinnerets της αρσενικής αράχνης (spinneret=η διχαλωτή ουρά που έχουν οι αράχνες στο οπισθόσωμα από όπου βγαίνει το μετάξι) και ανέπτυξε την θεωρία του προς εμάς. Σύμφωνα με αυτό το έντυπο, σχεδόν όλες οι αράχνες συμπεριλαμβανομένου και όλες οι ταραντούλες, έχουν αυτό το επιπλέον σέτ των αδενών παραγωγής μεταξιού καθώς και διχαλωτές ουρές (spinnerets) και fusillaes. Αν και μόνο μπορούσαμε να τα βρούμε σε μια αράχνη, θα μπορούσαμε επι τέλους να διευκρινήσουμε, με ακρίβεια και με επιστημονικό τρόπο αν η αράχνη μας είναι αρσενική ή θυληκή.
Φαινομενικά, σχεδόν όλες οι αρσενικές αράχνες, συμπεριλαμβανομένου και σε όλες τις Theraposidaes, υπάρχει αυτό το επιπλέον σέτ σωληνών παραγωγής μεταξιού το οποίο ενώνεται με τους αδένες παραγωγής (epiandrous glands). Πιστεύεται ότι οι epiandrous glands, παράγουν ένα επιπλέον ειδικό μετάξι, που χρησιμοποιείται για την κατασκευή του σάκου απόθεσης σπέρματος, κατασκευή που εφαρμόζεται μόνο από τις αρσενικές αράχνες και βοηθάει στο να μεταφέρεται το σπερματικό υγρό από τα γεννητικά όργανα του αρσενικού στης θυληκής. Επιπλέον σε αυτό το έντυπο υπήρχαν και χειροποίητα σχέδια, κατασκευασμένα από τον κ. West της ‘Zur Biologie Vogelspinnen (Fam. Aviculariidae)’, M. Melchers, Z. Morph. Okol. Tiere 53, 1964. Αυτά τα σχεδια αναπαριστούσαν καθαρότερα το σημείο και την εξωτερική εμφάνιση και δομή για ταραντούλα συγκεκριμένα. Όπως μπορείτε να δείτε από τα σχέδια, και σε συνδιασμό με το κείμενο του K. Maples, τα epiandrous fusillaes εντοπίζονται στην κεντρική εμπρόσθιο άκρη της αρσενική επιγαστρική αύλακας (epigastric furrow).
Εμφανίζονται ώς 2 με 4 οριζόντιες γραμμές και συνθέτουν ένα ημικύκλιο ή πολλές φορές ένα τρίγωνο σχήμα το οποίο θυμίζει καμάρα με πιό πυκνή, κοντή και σκουρότερη τρίχα στο σημείο. Ο ομιλητής μας είχε επί της παρουσίας του πάρα πολλές ταραντούλες διαφόρων ειδών και δεν παραλείψαμε να περιεργαστούμε τις αράχνες δια χειρός ώστε να κάνουμε την δική μας αναγνώριση φύλου.
Οι Aphonopelma chalcodes (Chamberlin 1940) σε ζευγάρι πάνω, φαίνεται να είναι ίδιες σε μέγεθος και εξωτερική εμφάνιση, παρόλα αυτά η μία από τις δύο είναι σχεδόν ενήλικη αρσενική (ακριβώς πρίν την ενηλικίωση). Μπορείτε να μαντέψετε πιά; Ας τις αναποδογυρίσουμε να ρίζουμε μια ματιά.
Σε μεγάλες αράχνες, η απουσία ή η παρουσία των epiandrous glands είναι γενικώς εμφανές στο γυμνό μάτι, παρόλα αυτά ο καλός φωτισμός είναι κάτι που συνιστάται κατά την εξέταση.
Με μικρότερες ταραντούλες, σε μεγέθη που δεν παίρνονται στο χέρι εύκολα ( 4-5 εκατοστά με πλήρη έκταση των ποδιών), συνιστάται η χρήση ενός μικροσκοπίου τσέπης των περίπου 30Χ. Τοποθετώντας την αράχνη ανάποδα και στο σημείο της βάσης της κοιλίας, μπορείτε εύκολα να δείτε την παρουσία ή την απουσία αυτού του μάλλον διακριτικού σεξουαλικού χαρακτηριστικού στις αρσενικές ταραντούλες. Επιπλέον παρατήρηση στους εξωσκελετούς της έκδυσης, αποκαλύπτουν με σιγουριά το ότι τα epiandrous glands είναι εμφανή ακόμη και σε πολύ μικρά spiderlings.
Αυτό το ζευγάρι των Nhandu coloratovillosus (Brazilopelma coloratovillosum, Schmidt 1998), είναι νεαρές αράχνες των περίπου 7.5 εκατοστών πλήρους έκτασης ποδιών. Το ένα είναι αρσενικό και το άλλο θυληκό. Ρίξτε μια ματιά. Οι αράχνες επίσης έχουν έντονους χρωματισμούς στις κάτω πλευρές τους.
Μια ερώτηση είναι, πώς όλοι οι φίλοι της ταραντούλας είχαν τόσο καιρό πρίν άποψη για το ακριβές φύλο του ζώου τους. Πολύ απλά ήταν αδύνατον να γνωρίζουν με ακρίβεια, και πιθανόν να υπήρχαν και ανακρίβειες στην μέση των πραγμάτων. Είναι αναμφησβίτητα γνωστό ότι και ο τελευταίος φίλος της ταραντούλας αναζητά πάντα το θυληκό κατά την αγορά της. Στην πραγματικότητα οι θυληκές είναι μεγαλύτερες, πιό ογκώδεις, και ζούν πολύ περισσότερα χρόνια στην αιχμαλωσία και είναι σοφότερη επιλογή έναντι μιας αρσενικής, εκτός σε περιπτώσεις αναπαραγωγης φυσικά. Ο αρσενικός είναι φθηνότερος επίσης. Ας δούμε όμως εκτενέστερα κάτι ακόμη: Τί είναι αυτό που έχουν οι θυληκές και δεν έχουν οι αρσενικές ταραντούλες;
Αυτή η Mexican Fireleg φαίνεται να είναι θυληκή. Δεν έχει άγκιστρα όπως ούτε palpals επίσης. Αλλά ας ρίξουμε μια πιό συνοπτική ματιά από κάτω...
Αυτή είναι η θέαση από την κάτω πλευρά. Τί μπορείτε να διακρίνετε;
Στην πραγματικότητα στην πρώτη επιστημονική έρευνα διαχωρισμού φύλου στις αράχνες, η εξέταση μέσω μικροσκοπίου των molts των αραχνών έγινε με κυρίως σκοπό την διαπίστωση παρουσίας σπερματοθήκης ή σπερματικών κύστεων στις θυληκές αράχνες. Αυτή η μελέτη, στην προσπάθεια της να εξακριβώσει τις θυληκές αραχνίδες, μπορεί να οδήγησε στο παρελθόν σε αδιέξοδο.
Η προσεκτική εξέταση των πολύ μικρών εκδύσεων των ταραντουλών (2ο ή 3ο molt) αποκαλύπτει την υπό της κοιλίας καμάρα ή τα fusillaes εύκολα ή τουλάχιστον ευκολότερα από το να περιμένουμε να αναπτύξει μια μικρή θυληκή σπερματοθήκη, και ίσως μάλιστα μπορεί να προσδιοριστεί άμεσα. Οι μεγενθυμένες φωτογραφίες που παρουσιάζονται σε αυτό το άρθρο έχουν σκοπό να παραστήσουν την εμφάνιση και την θέση αυτών των τριχών παραγωγής μεταξιού, οι οποίες φαίνονται ώς κοντές, σκληρές και ελαφρώς καμπυλωτές τρίχες στο σημείο εκείνο. Υπό αρκετή μεγένθυνση, αυτές οι τρίχες έχουν τη μορφή καμάρας (ή σε είδη όπως τις Pamphobeteus και Megaphobema την μορφή ανάποδου τριγώνου). Επίσης στην κάτω πλευρά μερικών ταραντουλών όπως Aphonopelma seemanni (F.O.P.-Cambridge, 1897) ή των Megaphobema robustum (Ausserer 1875), το fusillae μπορεί να είναι το ίδιο χρώμα με την γύρω περιοχή ή τις τρίχες κάλυψης.
Συγκρίνατε την θυληκή στα αριστερά με την αρσενική στα δεξιά(Vitalius wacketi και Vitalius platyomma, Mello-Leitao 1923).
Με λίγη εξάσκηση και ένα μικροσκόπιο τσέπης για τις πολύ μικρές αράχνες, το sexάρισμα αραχνών μπορεί να γίνει παιχνίδι. Χειρίζεστε με προσοχή πάντα τις αράχνες σας, καθώς μπορεί να τις τραυματίσετε θανάσιμα ή να τραυματιστείτε εσείς κατά την εργασία.
Οι προαναφερθείσες αράχνες έχουν χρώμα ανοικτό πορτοκαλί προς ροδακινί στα σημεία των epiandrous fusillaes, τα οποία είναι επενδεδυμένα με του ιδίου χρώματος τρίχες γύρω. Παρόλα αυτά το χρώμα είναι ασήμαντο παρά το σχήμα και ο αριθμός των fusillaes (2 ή 4 ). Λάθος αναγνώριση μπορεί να γίνει εύκολα κοιτώντας τις τρίχες της άνω επιγάστριας περιοχής περνώντας τες ως apiandrous fusillae, και λαμθασμένα να οδηγήσει στην διαπίστωση του ότι όλες οι ταραντούλες είναι αρσενικές.
Φυσιολογικά, χρειάζεται χρόνος και πρακτική εξάσκηση. Εάν το τέστ γίνει σε ζωντανές αράχνες όπως τις Haplopelma ή τις Pterinochilus ή οποιοδήποτε είδος των επιθετικών και γρήγορων αραχνών, υπάρχει εγγενές ρίσκο για τον εξεταστή στον οποίο απαιτείται αρκετή ικανότητα και ένα ζευγάρι λαβίδες.
